برنارد لاسوس : روشی «بی‌حصر» برای منظر

تئوری منظر «برنارد لاسوس» از پژوهشی عمیق در باب وضوح (نور، رنگ، جلوه)-آغاز شده و به مبحث باغ، به مثابه نهایت منظر، منتهی می‌شود؛ آنجاکه زیرساخت‌ها، که در اعماق ریشه دارند، در روند سریع جهانی‌شدن در مقیاس محلی ظاهر می‌شوند. منظر در میدان دید «محدود» و به واسطه نظر، که عامل تجربه سامان‌بخشی فضاهای مستقر بر تخیلی ازلی است، «قابل درک» می‌شود؛ تجربه‌ای که در عین حال تئوری است. این تجربه در یک تبادل درونی مرتباً میان نظر و عمل به یکدیگر ارجاع داده می‌شود. این فعل وارد فضا شده و حضور اشیا و ارتباطات‌شان را که سازنده هویت منظر است، ثبت می‌کند تا تصویر واحد، هویت‌مند و عمیق آنها را به دست دهد. اینها ویژگی‌هایی هستند که باید آنها را درنظر گرفت تا آینده تحقق پیدا کند. رابطه میان اُبژه (عین) و منظر، پیچیده، دوپهلو و ویرانگر است. کاربرد عمومی واژه «منظر» و پژوهش مدام برای تعریف آن، بر دشواری بیان ارتباط و پیوند میان اشیا و اُبژه‌ها صحه می‌گذارد. توجه به این روابط در بطن تجربه منظر است که بر یک نگاه استوار است. این نگاه تنها بخشی از فضای متراکم را در مقیاس دید می‌سازد. در این مقیاس عناصر در وحدتی قرار دارند که اغلب به صورت بخشی نیز قابل مشاهده هستند. بنابراین منظر، فرضیه‌ای بصری در ارتباط با مکان و محیط اطراف ماست. منظر، نادیدنی‌ها را بیش از دیدنی‌ها پوشش می‌دهد؛ یک بازی دایمی میان پیدا و پنهان، حقیقی و خیالی؛ بازی تخیل با روشی خاص و ابزاری برای پرده‌برداری از منظر و نه تعریف‌ آن. هیچ تجربه‌ای بدون مبنای نظری پدید نمی‌آید و بالعکس : ساماندهی مکان‌ها با درنظر گرفتن مرز میان واقعیت و صورت روشی آشکار در پروژه‌های برنارد لاسوس است؛ او روشی را پدید آورده که منظر را در حسی واقعیت‌گرا به گونه‌ای خاص تجربه و پیش‌بینی می‌کند. این مقاله به بررسی روند نظری وی می‌پردازد.